Dżumę raczą wywołuje organizm Aphanomyces astacii należący do grupy Lęgniowców. Choroba jest śmiertelna dla wszystkich europejskich gatunków raków, gatunki amerykańskie są jej nosicielami. Pasożyt przybył do Europy z Ameryki północnej, prawdopodobnie z wodami balastowymi statków w 1860 do Włoch i stamtąd rozprzestrzenił się po Europie dziesiątkując populacje rodzimych raków. Pierwotniak osadzając się na pancerzu, przerasta go strzępkami i wrasta do środka ciała. U gatunków pochodzących z Ameryki - raka pręgowatego i sygnałowego wzrost strzępek ogranicza się do ich pancerza, nie penetrując organów wewnętrznych, nie powoduje śmierci. Objawami choroby są postępujący paraliż, odrzucanie odnóży i wychodzenie na ląd. Może też być widoczna część strzępki. Nie jest znany żaden sposób leczenia. Dżuma racza będąca pierwotnym i podstawowym czynnikiem wymierania raków szlachetnych, obecnie nie jest jedynym determinującym ustępowanie rodzimych raków. W zbiornikach w których wymarły raki patogen „zgubił” żywiciela i sam ustąpił.